Ondanks de stralende zonneschijn werd bij het inschepen ons een blauwe regencape toegestopt. Dit voorspelde al wat nattigheid. Toen de boot dichter bij de waterval kwam, rees de Niagara als een woeste feniks voor ons op, omringd door een nevelige sluier. De opwinding van de passagiers zwol aan en oversteeg bijna het gebulder van het water. Smartphones werden in de aanslag gehouden, klaar om ‘het perfecte beeld’ vast te leggen…
En toen… voelde ik één enkele druppel uiteenspatten op mijn voorhoofd. Iedereen trok terzelfdertijd de regencape over het hoofd en dook neer. Ik bleef gewoon rechtop staan en zag hoe het blauwe lint van regenjassen danste tegen de achtergrond van een gordijn van water. Op dat moment viel alles stil. De tijd leek te bevriezen. Druppels zweefden in de lucht, alsof ze geen haast meer hadden om te vallen. Het deed me denken aan die iconische scène uit The Matrix, waarin Neo tussen zoevende kogels zweeft. Instinctief hief ik mijn camera en maakte, zonder te kijken, één enkele foto. Eén seconde later barstte de waterval los, en strooide een speels watergordijn over ons neer. Mensen gilden en lachten als kinderen op een speelplein, verrast en verrukt tegelijk. Toen het voorbij was, keerden we terug naar de steiger – kletsnat, dankbaar en naar elkaar glimlachend, alsof we elkaar al jaren kenden. Nadien bleek mijn foto die éne verstilde seconde goed te hebben gevangen. Telkens als ik ernaar kijk, herbeleef ik dat bijzondere moment. Het inspireerde me zelfs om er een schilderij ervan te maken.
Een druppel die ons wakker maakt
Ook in het dagelijkse leven zijn er momenten die ons plotseling helemaal wakker maken, net zoals de eerste regendruppel. Hij brengt je meteen in het Hier en Nu. Al je gedachten verdwijnen, je lichaam komt tot leven en je zintuigen staan op scherp. Je hoort, ziet, voelt en ruikt ineens met een helderheid die je bijna vergeten was. Het is een vorm van ‘acute’ mindfulness: het volledig aanwezig zijn in het huidige moment, met open aandacht. Voel deze druppel alsof deze de enige is die ooit zal vallen. Na een lange dorre periode geeft de Aarde bij de eerste regen een typische aangename geur vrij. Het is alsof de Aarde de regen wil bedanken voor haar vrijgevigheid. “De Aarde is geen object,” zei Thich Nhat Hanh, “zij is een levende, ademende aanwezigheid. Als je diep ademt en je voeten op haar plaatst met bewustzijn, ben je thuis.”
Sinds die dag bij de waterval duik ik niet meer weg bij de eerste regen of een andere verrassing. Ik laat de druppels dansen op mijn huid. Ik glimlach naar de grijze wolken, ik voel de aarde onder mijn voeten, en dank het Leven dat zich op elk moment als een waterval over mij uitstort.
Wat er ook gebeurt: I’m singing in the rain.