Het patroon om vooral begripvol te zijn
en mild voor de ander, is erg sterk.
‘Hij had niet de intentie me te kwetsen,
dus waarom zou ik boos zijn?’
‘Ik begrijp wel van waaruit ze dat zei.
Onder haar harde woorden zit kwetsbaarheid.’
Natuurlijk is het mooi om te proberen kijken
met ogen van liefde en begrip.
Maar de valkuil hierin is dat ik zowat alles
met de mantel der liefde wil bedekken.
Dat ik scherpe woorden steeds laat passeren.
Dat ik pijnlijk gedrag telkens maar pik.
En dat begint de laatste tijd enorm te wringen.
Ik heb zo stilaan mijn buik vol van zachtheid.
(c) Pexels
Als mijn vriend bijvoorbeeld slechtgezind is
en zijn frustraties op mij uitwerkt,
dan is het mooi dat ik kan zien dat hij lijdt.
Maar aan mijn eigen behoeften ga ik wel voorbij.
De impact van zijn gedrag wordt niet benoemd.
Mijn gevoelens krijgen geen bestaansrecht.
Ik wil oprecht handelen vanuit mededogen.
Kijken met ogen van liefde en begrip naar de ander.
Het probleem is dat ik hier soms te ver in doorschiet.
Ik wil dan ook niet langer in naam van zachtheid
mijn gevoelens inslikken, mijn boosheid minimaliseren,
mijn behoeften negeren en over mijn grenzen gaan.
Dat is een patroon dat me niet meer dient.
Zachtheid voelt dan eerder als een gevangenis.
Een keurslijf dat me veel te strak zit.
Krachtige zelfcompassie
Het heeft lang geduurd eer ik doorhad
dat mededogen ook een krachtige variant heeft.
Dat voor mezelf opkomen en grenzen trekken
ook een vorm van mededogen is.
Enorm verhelderend was het voor mij
toen ik jaren geleden via Kristin Neff
Fierce Self-Compassion ontdekte.
Krachtige zelfcompassie.
Mildheid die ook moedig is,
niet alleen maar zachtmoedig.
Mededogen hoeft niet alleen maar zacht te zijn.
Het kan ook een krachtige vorm aannemen.
Zoals de energie van een moederleeuwin,
die haar kroost wil beschermen.
Een prachtig beeld, vind ik.
Dit helpt me om eerlijk te durven delen
in plaats van mijn boosheid in te slikken.
Om open en authentiek te durven zijn
in plaats van me automatisch aan te passen.
Om te beseffen:
Het is oké om ‘nee’ te zeggen.
Het is oké om grenzen te stellen.
Het is oké om boosheid te voelen.
Het is oké om behoeften te hebben.
Meer in balans
Stilaan leer ik dat het er allebei kan zijn.
Zowel de zachte ogen als de sterke ruggengraat.
Ik kan met zachte ogen kijken
èn scherpe grenzen stellen.
Ik kan mededogen voor de ander voelen
èn voor mezelf opkomen.
Lieverd, ik zie dat je het moeilijk hebt
èn ik wil niet dat je zo met me omgaat.
Ik weet dat je gefrustreerd bent
èn ik wil niet dat je je agressie naar mij uit.
Kortom: ik kan begripvol zijn voor de ander
zonder mezelf in de steek te hoeven laten.
In plaats van in naam van zachtheid
mijn woorden heel vaak in te slikken,
ben ik aan het leren om door te spreken.
In plaats van grenzen niet te durven uiten
en mijn boosheid voor mezelf te houden,
ben ik Fierce Self-Compassion aan het oefenen.
Ik wil de energie van de leeuwin meer belichamen.
Die onomwonden ‘nee’ durft zeggen.
Die wil beschermen wat haar dierbaar is.
Om zo de twee aspecten van mededogen,
zowel de zachte als de krachtige variant,
eindelijk meer in balans te brengen.
Dit stuk is eerder verschenen op de website van Leni.