Peter:
“Ik werk in een organisatie waar het gewoon is om hogerop te komen en jezelf privileges toe te eigenen. Dat is een soort van energie die ik ook had, en ik was heel erg taakgericht. Ik wilde heel graag dingen af hebben, ik was daar op gefocust. Het contact met collega’s vond ik minder belangrijk. Sinds een paar jaar draai ik dat om. Als iemand komt binnenlopen om een vraag te stellen, dan zeg ik ‘oh, ik typ even mijn zin af, ga zitten!’ Ook al ben ik ergens druk mee, ik geef mensen echt de ruimte. ‘Kom binnen, ga zitten, neem even de tijd’. Het werkt zo heerlijk om die ruimte te creëren. Dus ik heb mijn prioriteiten veranderd. Een ander voorbeeld is dat ik in het verkeer andere mensen voorrang geef. Dat is echt een sport geworden, in plaats van ‘ik moet zo snel mogelijk bij de benzinepomp zijn’, of waar dan ook. Ik denk nu ‘daar is iemand, ga maar voor’. Het grappige is dat mensen allemaal hun hand opsteken, en lachen en dat er een positieve energie ontstaat.”
Frank:
“Ik heb voor mezelf de keuze maakte om het streven om de beste te zijn los te laten. Want voor wie wil ik de beste zijn en waarom wil ik de beste zijn? Zodat mensen kunnen zeggen van ‘kijk eens wat hij allemaal gedaan heeft’? Of omdat ik kan zeggen ‘kijk eens wat ik allemaal uiterlijk heb’ terwijl ik denk, ‘ja, maar innerlijk kan ik nog zoveel leren’. Op mijn werk streef ik ook niet naar steeds maar een hogere functie. Op een gegeven moment volgde ik op aanraden van mijn werk een managementopleiding, maar daar ben ik mee gestopt. Het was niets voor mij. Ik voel me veel meer op mijn gemak als ik met mensen kan blijven werken. Als je bij je kern blijft, dan ontwikkel je jezelf op een andere manier. Mensen snappen dat niet altijd, sommigen denken dat ik een stap terug doe. Terwijl dat voor mij eigenlijk helemaal niet zo voelt. Het geeft mij heel veel rust.”