Alleen zijn is voor mij doorgaans gemakkelijker dan bij mensen zijn. Stille retraites gaan me ook veel beter af dan retraites waar je mag praten. Nochtans verlopen retraites in de traditie van Thich Nhat Hanh niet volledig in stilte. Tijdens de pauzes mag er gerust gepraat worden. Daar ligt net mijn uitdaging: kan ik leren ontspannen in interactie? Kan ik mezelf zijn in contact met anderen? Durf ik mijn hart te openen, of trek ik me liever terug in mijn cocon?
Botsende diamanten
Ondertussen woon ik ongeveer vier maanden in de Heerlijckyt, waar ik samen met enkele anderen een nieuwe community aan het opstarten ben. De meeste dagen voel ik me heel dankbaar om hier te mogen zijn en dit avontuur aan te gaan, maar er zijn ook dagen dat ik het leven in community vervloek. Als iemand die zeer gevoelig is en allergisch aan spanning en conflicten, vind ik het bij momenten zeer uitdagend.
In Plum Village hoorde ik eens een prachtige metafoor die me op zulke momenten erg ondersteunt. Leden van de community werden er vergeleken met diamanten. Het is net door te botsen met elkaar, dat diamanten geslepen worden. Een ruwe diamant wordt een juweel door tegen een andere diamant te botsen. De monniken, nonnen en leken in het klooster zijn ook als diamanten. Telkens als ze een conflict hebben met iemand, is dat een kans om zuiverder en helderder te worden. Om hun ruwe buitenkant wat te verzachten. Om het juweel dat ze in zich dragen meer naar de oppervlakte te brengen. Ik vind het heel mooi om er zo naar te kijken.
Wanneer ik met iemand bots of frictie ervaar, is dat dus een gelegenheid om meer te groeien in liefde. In verdraagzaamheid en begrip. Lukt het mij om te kijken met ogen van zachtheid en compassie of heb ik de neiging om de ander demoniseren? Ben ik bereid om gespiegeld te worden, en ook mijn schaduwkanten te erkennen? Kan ik mijn kwetsbaarheid tonen, ook al ken ik de ander misschien nog niet zo goed? Durf ik mijn waarheid spreken of slik ik mijn woorden in om de goede vrede te bewaren?
Pad van liefde
Interacties met anderen geven me de kans om mezelf dieper te leren kennen. Om oude patronen te leren zien en er vrijer van te worden. Om lijden te transformeren en te helen. Tenminste als ik me ervoor open stel. Als ik af en toe durf te botsen, in plaats van spanningen uit de weg te gaan uit angst voor conflicten. In plaats van bang te zijn van mijn eigen boosheid. In plaats van gevoelens als irritatie of teleurstelling onder de mat te willen vegen (en die neiging is soms heel sterk!).
Ik leer stilaan om de oncomfortabele gevoelens die ik in interactie ervaar te zien als deel van het pad. Als een gezonde voedingsbodem op de weg naar een diepere heling en vrijheid. En als onvermijdelijk onderdeel op weg naar onvoorwaardelijke liefde. Want dat is mijn diepste verlangen: om meer te leren liefhebben. Om te blijven groeien op het pad van liefde en begrip. En het leven in community geeft me daar dagelijks verschillende kansen toe.