Hoewel, het is voor hen eerder een gevecht tegen de honger. Er wordt helemaal niet mindful gegeten: Eerst een brok voor de neus van een ander wegpikken, dan het op een veilig plekje snel oppeuzelen en vervolgens vliegensvlug weer terug naar de voederplaats. Er wordt hierbij fors gedreigd en naar elkaar gepikt. Het hele gebeuren verloopt steeds volgens een vast patroon: Eerst komen de grote schrokoppen zoals kauwen, eksters en duiven en dan mogen de kleintjes zoals vinken, mezen en roodborstjes de restjes oppeuzelen. Om de kleintjes wat kans te geven heb ik nog een afgeschermd voederbakje bijgeplaatst. Voor de echte durvers hangt er ook nog een doorzichtig voederhuisje aan het vensterraam op slechts één meter van onze zitplaats. Dit brengt de natuur bijna letterlijk in huis. Onze kleinkinderen zijn er dol op.
Op een ochtend afgelopen week, leek dit voederritueel weer zijn dagelijkse gangetje te gaan. Zoals gebruikelijk bleven op het einde nog een paar houtduiven wat rondslenteren in de hoop om nog een vergeten zaadje te ontdekken. Ik was ondertussen gaan zitten en luisterde naar mijn adem. En dan plots,..een luide knal tegen het keukenraam! Ik zag nog nét een duif wegflitsen en toen werd het verdacht stil… Ik dacht meteen aan die ene onfortuinlijke zanglijster die ik een paar weken voorheen onder het keukenraam had opgeraapt en begraven. Ik stormde naar buiten en zag op diezelfde plaats opnieuw een vrij grote grijzige vogel voor dood liggen, met een paar duivenveren naast zich. Tot mijn grote verbazing bleek het geen duif, maar een sperwer te zijn! (zie foto) Het fijne roestrode strepenpatroon op de borst gaf aan dat het een mannetje was. Hij had blijkbaar de bocht gemist toen hij die duif wou slaan…
Net toen ik hem wou oprapen zag ik hem wat chaotisch trillen en even met de ogen te draaien. Waren het doodstuipen of leefde hij nog? Ik wou hem niet vastnemen, want deze extra stress kon fataal zijn. Anderzijds kon ik hem ook niet zo laten liggen, want dan kwam hij misschien in een onomkeerbaar coma terecht. Om mijn besluiteloosheid te doorbreken probeerde mijn geest wat op te helderen door een aantal keer diep en rustig te ademen, alsof ik aan een meditatie begon. Toen ik mijn ogen weer opende viel mijn blik op die pluim van zijn beoogde slachtoffer. Dit bracht me op het idee om hem met deze pluim zachtjes te strelen en wat aan te porren om hem wakker te houden. Ik sprak hem zacht toe met de bekende woorden:
Adem nu maar diep in en langzaam weer uit.
Je wordt nu stilaan kalm en rustig.
Je geest wordt stilaan helder en klaar.
In vrede laat je nu alle spanningen los
Nu is het voor jou het juiste moment van opstaan of sterven
Na dit versje een aantal keer te herhalen zag ik dat zijn ademhaling stilaan krachtiger en regelmatiger werd. Het leek alsof hij mijn woorden volgde. Plots sperde hij zijn ogen open, draaide zich vliegensvlug terug op zijn gele poten en vloog meteen weg naar een laaghangende tak. Daar bleef hij nog een paar minuten zitten om wat verder te bekomen en vloog dan weg alsof er niets gebeurd was.
Ik vroeg me af wat hem gered had. Was het die pluim van de duif die hij wou doden? Of waren het ook mijn woorden? Het doet er niet toe: Hij is uit eigen kracht weer opgestaan en heeft weer zijn leven in handen genomen. Een sperwer heeft een slechte reputatie als een genadeloze killer. Toch moeten we altijd bereid zijn om -zonder onderscheid- meedogend te zijn en hulp te bieden aan gelijk wie het nodig heeft, of het nu een vogel is of een medemens.