Zorgvuldig om zich heen kijkend zoekt hij door het puin een weg naar de kerk, die als een wonder door de bombardementen gespaard is gebleven. Uit het karkas van een huis maakt zich een gebogen gestalte los die zich bij het zien van Vasil opricht: Aleksandr. De mannen lopen verder, zonder iets te zeggen. Beetje bij beetje komen meer dorpelingen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn. Valentyna, Maryia, Elena met haar jongste kind aan de hand, Maxim, Egor. De groep groeit gestaag, een paar verweesde honden sluiten zich aan. Voor de kerk vormen ze een halve cirkel. Ze kijken omhoog naar de wijzers van de torenklok. Alsof de tijd in het dorp niet was stilgezet, kruipen ze seconde na seconde verder. Vasil gaat naar de zijkant van de toren waar het klokkentouw hangt, kijkt op de klok en op het moment dat de twee wijzers samenvallen trekt hij aan het touw. Diepe warme klanken luiden de Kerstnacht in. Al gauw neuriën Valentyna en Maryia zacht de eerste regels van hun geliefde kerstlied Shcedryk. Anderen vallen in, het neuriën gaat over in aanzwellend gezang, dat een weg in de ruimte vindt: ‘Een Vredeskind is geboren… Juicht een Vredeskind is geboren'.
Twee, drie kilometer buiten het dorp hoort verscholen in een loopgraaf een ineen gedoken soldaat het beieren van de klokken. Met zijn Kalasjnikov tegen zich aangedrukt richt hij zich beetje bij beetje op, stapt tenslotte uit zijn dekking. Weerloos aan de rand van de vuurlinie, bereikt hem nu ook zacht gezang: ‘Een Vredeskind is geboren.’ Hij sluit even zijn ogen, verstijft als hij ze weer opent en ziet hoe aan de andere kant van de vuurlinie ook iemand is gaan staan. Automatisch legt hij zijn Kalasjnikov tegen zijn schouder. De ander kopieert zijn beweging. Zo staan ze tegenover elkaar, twee mannen, vijanden, beide het wapen in de aanslag. Het gezang zwelt aan: ‘Juicht, juicht… een Vredeskind is geboren!’ Hij laat de Kalasjnikov zakken, heft héél langzaam met open hand zijn arm. Even maar aarzelt de ander. Dan gaat ook zijn open hand omhoog.
Ware toevlucht tot de bron