Deze keer waren drie kleinzoontjes ook mee. De jongste liet zich vanaf het begin al gewillig naar boven dragen. De oudste van negen zag de klim als een sportieve uitdaging en stormde meteen vooruit naar de top, maar de middelste, vijf jaar oud, nam alle tijd. Hij keek aandachtig rond en liet zich boeien door de veelheid aan stenen onder zijn voeten.
Plots kwam hij naar me toegerend met een steentje in zijn hand.
“Opa, wat is dat?” vroeg hij met grote ogen. “Een steen,” antwoordde ik luchtig.
“Nee, kijk goed,” zei hij, een beetje verontwaardigd. “Zie je die bleke streep? Waarom zit die daar?”
Ik probeerde hem een eenvoudige geologische uitleg te geven, maar ik merkte al snel dat het niet dít was wat hem boeide. Het ging hem vooral om het ontdekken zélf. Hij had namelijk iets gezien waaraan anderen voorbijliepen, en dàt wilde hij delen. Zijn ogen straalden van trots. Aangemoedigd bleef hij verder zoeken, verzamelen, tonen en vergelijken. Voor hem ging er een wereld open, en voor mij ook — want ik mocht meedoen in zijn verwondering.
Eenmaal terug thuis haalde ik een stenen- en mineralengids uit de kast. Al snel raakte de hele familie in de ban van bijzondere stenen. Opgeborgen kristallen en oude vondsten werden tevoorschijn gehaald, elk met een eigen verhaal en herinnering. Uiteindelijk creëerde de vondst van één klein steentje een namiddag vol verbondenheid. Het was een eenvoudig moment, maar het laat zien hoe een beetje aandacht voor iets kleins ons kan verbinden met elkaar en met de aarde. Het steentje, dat een stukje van de aarde zelf vertegenwoordigde, werd ontdekt door een kind. Hij deelde zijn verwondering met mij, en samen nodigden we de anderen uit om ook te kijken.
Thich Nhat Hanh zei: “Als je van iemand houdt, moet je diep in die persoon kijken. Als je goed oplet, zul je dingen zien die je ertoe zullen aanzetten om nog meer van hem of haar te houden. Hetzelfde geldt voor de Aarde.”
Samen kijken, samen ontdekken en genieten van wat de aarde ons elk moment aanbiedt, versterkt de sangha van mensen én andere levensvormen. Soms is één klein gebaar genoeg om de stroom van een dag, of zelfs van een leven, te veranderen. Dit doet me ook denken aan het lied van Bram Vermeulen: “Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde…” (1)
In ons dagelijks leven komen we overal zulke ‘steentjes’ tegen, in welke vorm dan ook. Als we ze kunnen opmerken, er zorgzaam mee omgaan en bereid zijn om ze te delen, maken we de wereld mooier. Eén aandachtig moment kan golven van vreugde en verbondenheid veroorzaken.
(1) https://www.youtube.com/watch?v=1gEF2b3x8pg