Al een tijd lang kroop de oorlog in Gaza onder mijn huid. Ik gebruik geen 'socials', kijk geen televisie maar de berichtgeving in mijn krant is zo confronterend dat ik merkte dat ik het nieuws over de vernietiging ging vermijden. Boosheid, angst en een gevoel van machteloosheid werden erdoor gevoed, terwijl ik me niet wil afsluiten voor de realiteit. Maar wat kan je doen, als je niet houdt van massale bijeenkomsten met geschreeuwde leuzen, vlagvertoon en een program van eisen?
Tijdens een Stille Rebellie voor het klimaat, een maandelijkse stiltemeditatie in het Wilhelminapark in Utrecht, hoorde ik over de Silent Straat Rebellion. Een groep mensen die dagelijks in de ochtendspits hartje Utrecht langs de weg staan. Herkenbaar aan de rode lijn en de portretten. Sommigen staan er elke dag, anderen komen af en toe een half uurtje meedoen, soms voor het werk uit. De sfeer is vriendelijk, verbindend. Een enkeling draagt een keffiyeh om de schouders, een ander toont het boek I shall not Hate* of een oproep om de genocide te stoppen. Langs ons rijden bussen, vuilnisauto’s en veel vrachtwagens die de horeca in de binnenstad bevoorraden.
En verder héél veel fietsers, in allerlei soorten. De een racend op weg naar werk of station, een ander rustig en oplettend bij het drukke kruispunt. Bakfietsen, ouders met kinderen achterop, fatbikers. We begroeten ze zwijgend met een glimlach en bieden ze een vredesteken. Voor mij voelt het als een meditatie om daar te staan, contact met mezelf te houden en elke voorbijganger in stilte te verwelkomen. Ook jij, ook jij, ook jij, ..
De meeste mensen fietsen gewoon door. Maar meer en meer krijgen we een reactie: een glimlach terug, een vredesteken, een “dankjewel dat jullie er staan”. Een oudere dame vertelt dat ze ons steunt maar er niet bij kan komen staan omdat haar (joodse) familie in WO2 is uitgeroeid. Een chauffeur parkeert zijn hoogwerker spontaan midden op straat en deelt liefdevol flesjes water aan ons uit.
En ik, ik ben dankbaar. Voor iedere glimlach, voor de steun die ik ervaar. Van de voorbijgangers en van degenen met wie ik langs de rode lijn sta. Tijdens de Nederlandse retraite in EIAB, begin augustus, vertelde broeder Phap Ung over het voeden van vreugde in tijden van angst en boosheid. Je kunt dat afdoen als escapisme, maar op deze plek ervaar ik dat het een diepe realiteit is. Ik ervaar verbinding en steun, ik kan wat doen, ik kan de krant weer lezen.
* I Shall Not Hate: A Gaza Doctor's Journey on the Road to Peace and Human Dignity (2011) , een boek van de Palestijnse arts en vredesactivist in ballingschap Izzeldin Abuelaish