Ik ken de lezingen van Thay over gelukkig zijn in het huidige moment inmiddels uit mijn hoofd, maar ernaar leven is een ander verhaal. Sinds mijn glijpartij afgelopen zomer heb ik veel pijn in mijn enkel. Het bot is inmiddels geheeld maar het kraakbeen is ontstoken geraakt. Ik heb bij mijzelf kunnen observeren wat mijn gewoonte-energieën zijn: met name mezelf troosten met eten en drinken. Ik heb dat niet van een vreemde. In mijn familie werd - en wordt - getroost met eten. Als kind al kreeg ik koek en taartjes toegestopt als er lichamelijk of geestelijk iets ‘mis’ was: gevoelens moesten zo gauw mogelijk weggedrukt worden, voor pijn was afleiding het antwoord. Zo’n jeugd laat z’n sporen na. Ik had pijn en wilde taartjes eten, koffiedrinken, wijn drinken. En zodra ik het op had, wilde ik méér. Allemaal in de hoop dat het de pijn zou verzachten, troost zou bieden. Troost halen uit consumptie is natuurlijk een illusie. Maar het duurde even voordat ik het patroon doorhad. Voordat ik mijn gewoonte-energieën als zodanig herkend had, ontmaskerd, en ze in de ogen kon kijken en omarmen. Nog steeds steken ze de kop op. Een taartje eten is gemakkelijker dan zitten, of lopen, met mijn pijn en pijnlijke gevoelens. Ze erkennen, omarmen… Het blijft een uitdaging, de gewoonte-energie is heel sterk. Was deze oefening maar breder bekend, dan zou het met de consumptie in de wereld niet zo uit de hand lopen. Hoeveel consumptie zou het gevolg zijn van pijn of pijnlijke gevoelens? Ik las dat als iedereen op Aarde zou leven als de gemiddelde Nederlander, we vier Aardes zouden nodig hebben om in alle behoeften te voorzien. Maar we hebben maar één Moeder Aarde, onze prachtige planeet.
In het hier en nu gelukkig zijn: beter voor ons, beter voor Moeder Aarde. De ene dag lukt het me beter dan de andere. De natuur is een grote bron van vreugde. Laatst heb ik minutenlang naar een merel staan luisteren die op het dak voorzichtig aan het zingen was. Nog wat onwennig in het vroege voorjaar, maar toch duidelijk aan het zingen. Dan ben ik helemaal in het hier en nu gelukkig. Zo ook als ik in de tuin sta en de bloeiende boshyacinten zie, en de bezige bijen die er hun stuifmeel en nectar verzamelen. Bloemen en vogels als mindfulnessbel. En ik denk aan het voorbeeld van Thay en de anderen die zelfs in de Vietnamoorlog vreugde en geluk konden opwekken te midden van alle ellende, pijn en verdriet. Hij en de zijnen hebben het ons voorgeleefd: zelfs met pijn kun je in het hier en nu gelukkig zijn. Ik heb tenslotte nog ogen die de schoonheid van Moeder Aarde kunnen zien, en oren die de klanken van de natuur kunnen horen. Pijn hoort gewoon bij het leven. Of het nou angst of verdriet is, of een ontstoken enkel. Ze verdienen het om bij ze stil te staan:
Ik adem in en ik glimlach naar mijn zere enkel
Ik adem uit en ik stuur liefde naar mijn zere enkel.