“In een wereld die almaar doorraast en ‘jezelf verbeteren’ een dagelijks doel is, klinkt een stille, maar krachtige uitnodiging: Wat als je even niets moet? Wat als je helemaal niet hoeft te veranderen? Wat als je jezelf zou omarmen precies zoals je bent?”
Leni is beoefenaar in de traditie van Thich Nhat Hanh, organiseert en begeleidt retraite dagen en weekends. Ze verzorgt regelmatig een blog of vlog voor de website van Leven in Aandacht en is ook op andere podia actief zoals 30NOW.
Interview met Leni: schrijven is delen over mijn struggles
Ik ben altijd een boekenwurm geweest. Als kind en nu nog als volwassene is naar de bibliotheek gaan voor mij een feest. Ik vind het heerlijk om te snuisteren tussen de boeken en nieuwe pareltjes te ontdekken.
Tijdens mijn studie Germaanse Talen is het plezier van het lezen wel even overgegaan. Omdat we talloze titels aan ijltempo moesten verorberen, was er nog weinig leuks aan. Na die studie heb ik een lange leespauze gehouden, maar ondertussen is het leesplezier gelukkig weer helemaal terug.
Ik heb ook een periode gehad dat ik boeken over meditatie en mindfulness verslond. Het onderwerp fascineerde me zo enorm dat ik er niet uitgelezen over geraakte. Ook dat is ondertussen wat gezakt. De laatste jaren ligt mijn focus meer op de beoefening in het dagelijks leven en minder op het vergaren van informatie en inzichten. Ik vind ook veel plezier in het schrijven over mijn ervaringen met mindful leven.
Ik schrijf doorgaans als ik inspiratie voel. Meestal is dat in de vorm van een tekst, maar het kan ook een stukje poëzie zijn of een lied. Mindful poetry en mindful songs, noem ik het.
Het meest bijzondere aan schrijven voor mij is dat ik niet bedenk wat ik ga schrijven, maar dat ik de woorden vanzelf laat komen. Soms heb ik op voorhand wel een idee waarover ik het wil hebben, maar vaak ook niet en borrelen de woorden spontaan op.
Het is alsof een tekst, lied of gedicht door mij of via mij wordt geschreven, maar dat ik niet aan het stuur zit. Of klinkt dat misschien heel zweverig? Het is in ieder geval ontzettend fijn wanneer een tekst of lied op deze moeiteloze manier ontstaat. Al horen het bijschaven en schrappen er ook altijd bij nadien. In die fase zit de mind weer aan het stuur, die beslist of de structuur goed zit, het metrum, dat soort dingen.
Waar je hart van vol is, daar loopt je pen van over, denk ik. De beoefening staat zo centraal in mijn leven dat het heel natuurlijk voelt om daarover te schrijven. Tegelijk is het thema nog steeds vrij breed: het kan gaan over mindfulness in relaties, zelfcompassie, omgaan met woelige emoties als boosheid, rouw, eenzaamheid, ... de lijst is eindeloos.
Ik deel op mijn blog en in mijn boek graag over de struggles die ik zelf ervaar in de beoefening. Soms zeggen mensen me dat ze bewondering hebben voor hoe kwetsbaar ik me durf opstellen in mijn teksten, maar ik ga ervan uit dat wat ik ervaar herkenbaar is voor velen. Ik wil kwetsbaarheid ook graag uit de taboesfeer halen. Als ik openlijk durf te delen over hoe ik soms worstel met boosheid of eenzaamheid, dan hoop ik dat het een hart onder de riem is voor anderen. Dat mensen weten dat ze er niet alleen in staan. Hopelijk kan dat besef van onze gedeelde kwetsbaarheid en gedeelde menselijkheid helend zijn.
Ik heb gemerkt dat ik doorheen de jaren enkele stokpaardjes heb ontwikkeld, zoals mindful omgaan met schermtijd of beoefenen met het innerlijk kind. Het liefst schrijf ik over mijn pad naar zachtheid en zelfcompassie. De beoefening heeft mij ontzettend geholpen om op een zachtere manier met mezelf om te gaan. Om zelfhaat en zelfafwijzing langzaam te kunnen ombuigen naar zelfliefde en zelfacceptatie. En dat is zo’n ongelooflijk geschenk geweest (en nog steeds) dat ik hier graag over deel.
Ik wens iedereen toe dat ze naar zichzelf mogen kijken met zachte ogen, met een welwillende blik. Dat is een uitdagende oefening als je opgegroeid bent in een zeer kritische omgeving, maar het is mogelijk om de cirkel te doorbreken. Die hoopvolle boodschap wil ik graag blijven herhalen.
Vrede in jezelf, vrede in de wereld is een mantra die de laatste tijd vaak door mijn hoofd speelt. Hoe graag ik ook het lijden in de wereld zou willen oplossen en ik meer impact zou willen hebben op de wereldvrede, uiteindelijk begint het in mijn eigen hoofd en hart. In hoe ik met mezelf omga. Met mijn dagelijkse gedachten en gevoelens. En hoe liefdevol ik me daartoe verhoud.