Normaal kan ik niet op wachten op de groene waas, overgaand in groen bladerdak. Maar dit jaar fascineren de zwarte contouren van de bomen me. Omdat ik in hen het wortelstelsel zie dat zich onder de grond bevind
Ik heb het niet opgezocht, maar iemand heeft me ooit verteld dat dat heel erg op elkaar lijkt. Wat je ziet boven de grond bevindt zich ook onder de grond. In gedachten volg ik de stam naar beneden, naar de wortels, met ook daar de vertakkingen. Sommige bomen staan met elkaar in verbinding. Ik zie ook de mineralen die er liggen en de diertjes die er lopen.
Ik stel me voor dat ook ik zo ben. Ik ben mijn lichaam, maar ook zoveel meer dan dat. Ik vertak onder de grond. Als de wind, soms een storm, mijn takken laat zwiepen ben ik ook - nog steeds- dat andere deel, kalm, rustig en steady.