Yes! Breek uit jezelf, Leni!
Laat je geremdheid los.
Wees gewoon spontaan.
Onlangs besefte ik dat het wringt
om zo tegen mezelf te spreken.
Dat ik spontaner zou ‘moeten’ zijn.
Alsof geremd zijn niet oké is.
Iets om te overwinnen.
Om vanaf te geraken.
Het impliceert dat ik anders moet zijn dan ik ben.
Het is dus eigenlijk een vorm van zelfafwijzing.
Ik wijs het deel in mezelf af dat zich geremd voelt.
Wat als ik dat deeltje nu eens alle ruimte geef?
Diep kijken
Sinds kort is het mijn beoefening
om de geremdheid op te merken
zonder het te proberen veranderen.
Daardoor heb ik beseft dat het ergens vandaan komt.
Dat het een diepere oorzaak heeft.
Dat ik er niet mee geboren ben:
"This is, because that is".
Dit besef veranderde iets.
Ik kreeg meer begrip voor mijn innerlijk kind,
dat bang is en zich onveilig voelt.
Dat geleerd heeft om op de rem te gaan staan.
Om haar woorden in te slikken.
Om zichzelf te censureren.
Om bedachtzaam te zijn, beredeneerd.
Ik leerde inzien dat ze zich zo heeft ingehouden
om flink te zijn, om braaf te zijn.
Om niemand tot last te zijn.
De gedachte “Ik zou spontaner moeten zijn”
had ineens geen gewicht meer
en ik voelde alleen maar liefde…
Een zee van mededogen voor dat kleine meisje.
Zachtheid voor het geremde deel in mezelf.
Een diepere acceptatie van hoe het nu is.
Diep liefhebben
Ik zou anders moeten zijn.
Ik zou meer spontaan, impulsief,
ongeremd, whatever ‘moeten’ zijn.
Nee, ik kies voor een ander verhaal.
Ik kies om deze gedachten niet te volgen
en mezelf te ont-moeten waar ik nu ben.
Ja, ik voel me soms geremd.
Ja, ik slik mijn woorden in.
Ik censureer mezelf.
Kan ik dit liefdevol erkennen?
Kan ik zacht zijn voor mezelf hierin?
Kan ik mezelf zo diep liefhebben
dat zelfs dit deeltje helemaal welkom is?
Dat is deze dagen mijn beoefening.
Ik wens ons allemaal toe
dat we meer zelfacceptatie mogen ontwikkelen,
vooral voor die delen in onszelf die we moeilijk vinden.
Deze blog is eerder verschenen op de website van Leni ont-moeten.be