“Ik denk dat die vraag in al onze centra wel speelt. We hebben een gemeenschap, maar die is natuurlijk opgebouwd uit sanghaleden die allemaal eigen ideeën hebben. Bijvoorbeeld, sommige mensen zijn meer geëngageerd over het klimaat en naar buiten toe gericht en anderen zijn dat minder. Dit hele spectrum hebben we ook in onze eigen gemeenschap.
"Het is belangrijk dat alles wat wij doen op de een of andere manier ook gedragen wordt. Je kunt niet zeggen van, oh, het zijn de geëngageerden die een bepaalde retraite gaan organiseren. We willen graag dat de gehele gemeenschap zo’n retraite draagt. Dat heeft ook tijd nodig, en soms ook veel geduld. Maar als dat lukt, dan wordt die retraite, een echt toevluchtsoord. Waar activisten kunnen herstellen van een dreigende burn-out en zich weer kunnen opladen. Daarvoor is het natuurlijk ook belangrijk dat wij ervoor zorgen dat ons klooster een plek van rust is, van vrede, en dat we zelf niet gestrest zijn of in disharmonie leven.
Als individu kun je soms heel makkelijk en snel een bepaalde verandering te weeg brengen. Je kunt bijvoorbeeld vrij impulsief besluiten te gaan verhuizen. Met een grote gemeenschap, met zoveel individuen, is het meer als een trein. Een trein is lang niet zo wendbaar als bijvoorbeeld een fiets. Besluitvorming en koersverandering duren langer. Daar staat tegenover dat een trein een toevlucht is voor veel mensen en veel meer energie heeft."