De lege stupa
Een ernstig ziek jonge zen non geneest van haar ziekte gedurende de tijd dat zij bij een zenmeester in de leer is. Overgelukkig gaat zij terug naar haar eigen tempel en uit dankbaarheid bouwt zij een stoepa voor hem.
Als de zenmeester haar bezoekt, ziet hij de stoepa en zegt tegen de non, dat hij niet van plan is om na zijn dood in een stoepa te gaan zitten. Hij wil juist overal zijn. Hij wil genieten van de vrije natuur. Van de wind en de regen. Van de zon en de wolken. De non dringt aan en uiteindelijk gaat hij akkoord, maar op voorwaarde dat er een inscriptie op de stoepa wordt gezet als hij hierin na zijn dood wordt bijgezet: “Hier ben ik niet… en buiten ook niet”.
Verklaring
Binnen de Vietnamese zentraditie is het gebruikelijk dat de as van een overleden zenleraar als eerbetoon in een pot wordt gedaan en dat deze pot in een stoepa wordt bijgezet. De zenmeester geeft aan dat hij niet beperkt is tot zijn fysieke vorm. Dat hij geen onafhankelijk bestaan heeft. Hij is en blijft verbonden met al het leven om hem heen. Daar is hij te vinden. Als je hem zou willen terugvinden is dat in de vogel die zingt, het blad dat van de boom valt. In je eigen manier van lopen, zitten en ademen. Als je zijn voortzetting wilt zien, kan je beste in jezelf kijken. Naar hoe jijzelf de lessen van de zenmeester belichaamt. Hoe hij deel van je is geworden. Met elke stap die je in vrede zet ben je het voortzettingslichaam van de zenmeester.
Het laatste zenverhaal
Dit is het laatste zenverhaal. In totaal hebben wij er elf gemaakt. Het was een plezier om te doen en wij hopen dat jullie ervan hebben genoten. Alle zenverhalen kan je hier in een PDF downloaden
Annemieke is illustrator en Peter beoefent Zen