De slachtofferrol, om er één te noemen.
Een passief agressief trekje.
De omstandigheden vervloeken. Klagen.
Geen eigen verantwoordelijkheid nemen.
(Ik ben er niet trots op,
maar het zit absoluut in mij.)
“Dag mama!”
Tijdens een retraite in Plum Village,
leerde Sister Chan Khong ons ooit
hoe om te gaan met zulke patronen.
Want dingen die je erft van je ouders
kunnen met name zeer hardnekkig zijn.
Het is beoefenen voor gevorderden.
Op haar eigen lichtvoetige wijze, zei ze:
“Hi mom! Bye mom!”
“Hi dad! Bye dad!”
Als je het patroon voelt opkomen,
kan je erkennen dat het van je vader of moeder komt
en ervoor kiezen om er niet in mee te gaan.
Of het nu het slachtofferpatroon is,
of de pleaser, de cheater, de drinker, …
Telkens kan je zo beoefenen:
Dag mama, ik zie je.
Dag papa, ik weet dat dit van jou komt.
En ik kies ervoor om dit niet verder te zetten.
Een heel krachtige oefening…
Sticky patronen
Het is een teken van wijsheid, denk ik,
om bepaalde patronen van mijn moeder
in mezelf te kunnen herkennen.
Door te beoefenen met die patronen,
worden ze stilaan iets minder sticky.
Doordat ze niet langer onbewust zijn,
kan ik er ietsje meer mee leren spelen.
Als mijn slachtofferrol naar bovenkomt,
en ik ben me ervan bewust,
dan gebeurt het dat ik moet glimlachen:
“Ah, jij bent het. I know you!”
In plaats van dat mijn geest
maar doordramt in slachtoffermodus,
wordt deze maalstroom even onderbroken.
Moeiteloos, gewoon door het te zien gebeuren.
Door dit regelmatig te doen,
hebben diepgewortelde patronen
me steeds minder in hun greep.
Waarom ik beoefen
Na verloop van tijd kan ik volmondig zeggen:
“Mama, ik lijk steeds minder op jou.”
Haar mooie kanten,
haar wijsheid en gevoeligheid,
die wil ik graag blijven voeden.
Maar de negatieve patronen
die mij niet langer dienen
laat ik met alle plezier gaan.
Dat is mijn beoefening:
om de pijnlijke patronen in mij,
de toxische patronen, de destructieve dynamieken,
die ik geërfd heb en meedraag van vorige generaties
langzaam maar zeker te helen en te transformeren.
Voor mezelf.
Voor mijn moeder.
Voor mijn hele voorouderlijn.
Deze blog is eerder verschenen op de website van Leni: Ont-moeten